O Bakałarzewie

Troszkę historii Bakałarzewa...

    Miejscowość została założona w XVI wieku jako Dowspuda Bakalarska. Wnukowie Raczka Tabułowicza otrzymali wówczas pas przygranicznej puszczy, by pohamować ekspansję krzyżacką na wschód.
Obecna nazwa pochodzi od przezwiska właściciela okolicznych dóbr, pisarza królewskiego Mikołaja Michnowicza Raczkowicza, zwanego przez wszystkich "Bakałarzem". Stąd w latach 1578-1580 miasteczko było wzmiankowane jako Bakalarowo.
    Nazwa Bakałarzewo ustaliła się od 1603 roku. Bakałarzewo było też przez 300 lat miastem, od XVI wieku do 1870 roku.
Do rozbiorów Polski miasto należało do powiatu grodzieńskiego, później znalazło się w zaborze pruskim, następnie w Księstwie Warszawskim, a po kongresie wiedeńskim - w Królestwie Polskim.
    W 1890 roku Bakałarzewo miało chyba najwięcej mieszkańców, bo 1554. Większość z nich stanowili Żydzi, którzy mieli własną bożnicę. Ówcześni mieszkańcy zajmowali się przede wszystkim rolnictwem i przemytem z Prusami.
    W latach międzywojennych powstały w Bakałarzewie: szkoła, kościół oraz - ze względu na bliskość granicy - strażnica Korpusu Ochrony Pogranicza.
Podczas II wojny światowej miejscowość została zniszczona w 90 procentach.



Co warto zobaczyć:

  • miejski układ urbanistyczny z rynkiem;
  • kościół z 1936 r. zbudowany na miejscu poprzednich istniejących tu kościołów, których nie oszczędził czas. W nim późnorenesansowy ołtarz z XVII w. ufundowany przez rodzinę Wolskich dla poprzedniego kościoła - jak twierdzą specjaliści, to najstarszy zachowany tego typu zabytek na Suwalszczyźnie;
  • stary młyn nad Rospudą z przełomu XIX/XX wieku;
  • mogiłę na miejscu straceń przy drodze do Raczek;
  • resztki kirkutu na zboczu jeziora Sumowo, za kościołem;
  • bunkry na zachodnim brzegu rzeki.

info z portalu www.gazeta.pl

Jeżeli chcesz dowiedzieć sie więcej na temat naszej miejscowości, to zapraszam na stronę Bakałarzewa (www.bakalarzewo.eu).